Biz ebeveynler kendimize hiç sorduk mu?  Çocuğumuzun bu yaşına kadar ne verdik ki ne kadarını istiyoruz 😉

Şuan birçoğumuz sordu

İnanıyorum ki çocuğumuzun bir dediğini ikiletmedik hemen gerçekleştirdik bugüne kadar ne istediyse yapıldı ve alındı.

Peki çocuğumuzun duyguları desem  o duygulara nasıl dokunabildik maalesef ki para ile alamıyoruz bu duyguları, sorumuzun asıl cevabı burası

Güzel sözdür; çağ bizim zamanımızdaki gibi çağ değil! Bu sözünde bize dediği gibi öncelikle biz ebeveynlerin düşüncelerimizi değiştirmemiz gerekiyor. Şartlar koşulunda çocuğumuzun bulunduğu duygu yoğunluğunu anlayıp ona nasıl yardımcı olmamız için gerçekten ne istediğini bilerek ve kendimizden emin olarak çocuğumuzun yaşadığı duygu durumunu şikâyet olarak algılamamalıyız. Bunu yerine, çocuğumuzun duygusuna nasıl dokunabilmemiz gerektiğini bilmemiz gerekiyor. Ona yardımcı olabilmek adına çocuklarımıza ne verirsek onun karşılığını alırız. Yaşadığımız her olguda olduğu gibi alma verme dengesi vardır. Şuan çocuğundan şikâyetçi isen kendini sorgula hatanın nerede olduğunu kendine sor, eminim ki sorunun cevabını bulacaksınız. Yaşanmış bir hikayeyle devam edelim;

Çocuk yere düştü, annesi öndeydi, döndü çocuğa gözünün köşesiyle baktı, çocukta yere düştükten sonra kafasını kaldırdı ve annesinin gözlerine baktı. Anne sakindi, çocuk panik olacak bir şey olmadığını anlayınca ağlamaya gerek görmedi.

Ben ise olayı çözemiyorum, çünkü bizde çocuk düştüğünde illaki biri gidip onu kaldırır. Sonra dayanamadım gidip annesine sordum, niye çocuğu kaldırmadınız diye? O da çocuğum kendisi kalkmasını öğrenecek, yoksa hep arkasında birini bekler.

Hikayemizde okuduğumuz gibi çocuğun her dediğini yapmak yerine; yorulduğu, ağladığı, düştüğü zaman, ona hayat ile nasıl savaşacağını öğretelim ki ne verdin ki ne istiyorsun dengesini kuralım.